Χε χε χε. Το να κάνει κανείς μάχες στη γειτονιά δε σημαίνει απαραίτητα και πως θα λεηλατήσει...Για καλό θα μπει το τελευταίο επίτευγμα;
Κάποιοι όμως δεν την αγνοούν! Αυτό είναι για σας τους αρκτικό-μελλοντικούς που έχετε ήσυχες γειτονιές!Χε χε χε. Το να κάνει κανείς μάχες στη γειτονιά δε σημαίνει απαραίτητα και πως θα λεηλατήσει...
Μπα, άμα το 'χει το «σακατιλίκι» ο άλλος, σ' όποια εποχή και να 'ναι θα λεηλατήσει. Απλώς, αν μπορείς να ανταποδώσεις, όχι με λεηλασία, κάνοντας ασύμφορο το κόστος της ενέργειάς του, τότε λουφάζει σαν καλό γατάκι!Αυτό είναι για σας τους αρκτικό-μελλοντικούς που έχετε ήσυχες γειτονιές!
Δεν είναι έτσι! Είμαι κάθετως σε αυτό που είπες. Τώρα άμα το πλήρωσε δεν με νοιάζει διότι δεν είναι θέμα ευχαρίστησης και εκδίκησης. Τι σημασία έχει; Ό,τι έγινε, έγινε! Καλά πέρασαν αυτοί, εμένα με καθυστέρησαν στους πόντους. Ε, και; Θα πούμε καλά να πάθει και στο παιχνίδι; Είναι σαν να παίζεις καλαθοσφαίριση και να χάνεις για 10 πόντους επειδή παίζουν με αδικίες και ξαφνικά ο καλύτερος παίκτης τους παραπατάει και σπάει το πόδι του. Εκεί τι λες; Καλά να πάθει;Κακώς δεν έκανες! χαχαχα Καλά να πάθει.
Το παράδειγμα σου περιέχει μία λογική υπέρβαση!Είναι σαν να παίζεις καλαθοσφαίριση και να χάνεις για 10 πόντους επειδή παίζουν με αδικίες και ξαφνικά ο καλύτερος παίκτης τους παραπατάει και σπάει το πόδι του. Εκεί τι λες; Καλά να πάθει;
ΚΑΛΗΜΕΡΑΤελικά το νέο μεγάλο κτίριο δίνει αγαθά και ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΕΣ για διπλές ΛΕΗΛΑΣΙΕΣ. Δηλαδή θα παίρνεις 20 αγαθά θα στο διπλασιάζει στα 40!
Τι μου θυμησες τωρα Καπως ετσι ..εγινα ΙωαννιδικηΤο παράδειγμα σου περιέχει μία λογική υπέρβαση!
Κατά τα γραφόμενά σου το σύνολο της ομάδας παίζει με "αδικίες" και τυχαία ένας παίκτης της τραυματίζεται.
Στην περίπτωσή μας, τα μέλη της κοινότητας του ελληνικού ΦοΕ που συμπεριφέρονται απαράδεκτα, αποτελούν τις εξαιρέσεις, οπότε, ΝΑΙ, καλά να πάθουν.
Αν στο παράδειγμά σου, ο συγκεκριμένος παίκτης έπαιζε, ας υποθέσουμε, αντιαθλητικά, τότε και γι' αυτόν θα έλεγα: καλά να πάθει.
Είσαι μικρός, δεν πρόλαβες την μεγάλη ομάδα καλαθοσφαίρισης του ΑΡΗ Θεσσαλονίκης. Παίζαμε με την Τρέισερ Μιλάνο στην έδρα της. Επαναληπτικός αγώνας. Καλύψαμε διαφορά 30 πόντων και περάσαμε. Ο Νίκος Γκάλης έπαιζε με χτυπημένο το χέρι του. Ήταν γνωστό σε όλους αυτό. Ανησυχούσαμε, μήπως η απόφασή του, να βοηθήσει την ομάδα παίζοντας με χτυπημένο χέρι, του δημιουργούσε μεγαλύτερο πρόβλημα που θα είχε επίπτωση στη συνέχεια της καριέρας του.
Ο Γκάλης τα έδωσε όλα κι ήταν, και σ' αυτόν τον αγώνα, μηχανή παραγωγής πόντων, φορτώνοντας το αντίπαλο καλάθι.
Από ένα σημείο του αγώνα και πέρα ο αμυντικός που τον μάρκαρε άρχισε να τον χτυπά στο τραυματισμένο του χέρι. Όχι μια και δυο φορές, αλλά συνέχεια. Ε, το τι κατάρες ...ευχόμασταν όλοι στον συγκεκριμένο αμυντικό δεν λέγετε. Δε θυμάμαι τώρα το όνομά του αλλά δεν ήταν κανένας της σειράς, σημαντικό όνομα κι αυτός στο στερέωμα της ευρωπαϊκής καλαθοσφαίρισης.
Δεν είναι έτσι! Είμαι κάθετως σε αυτό που είπες. Τώρα άμα το πλήρωσε δεν με νοιάζει διότι δεν είναι θέμα ευχαρίστησης και εκδίκησης. Τι σημασία έχει; Ό,τι έγινε, έγινε! Καλά πέρασαν αυτοί, εμένα με καθυστέρησαν στους πόντους. Ε, και; Θα πούμε καλά να πάθει και στο παιχνίδι; Είναι σαν να παίζεις καλαθοσφαίριση και να χάνεις για 10 πόντους επειδή παίζουν με αδικίες και ξαφνικά ο καλύτερος παίκτης τους παραπατάει και σπάει το πόδι του. Εκεί τι λες; Καλά να πάθει;