Η πιο αγαπημένη μου ανάμνηση, είναι το άλλο άκρο της πιο άσχημης ανάμνησης που έχω από το FOE. Η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, δηλαδή. Και θα εξηγήσω τι εννοώ...
Με πολύ λίγα λόγια, μπήκα σε μια συντεχνία από νωρίς, στα μέσα του Δεκέμβρη του 2012.
Ως εδώ, καλά...
Πέρασε ο καιρός και κάποια στιγμή άρχισε η φυλλοροή. Κάποιοι "μεγάλοι" παίκτες, άρχισαν να φεύγουν από τη συντεχνία μας και να πηγαίνουν σε μεγάλες συντεχνίες που, εκείνη την εποχή ήταν στις πρώτες 5 θέσεις της κατάταξης (εμείς είμασταν 22οι, κάπου εκεί). Αυτό με στενοχώρησε, φοβερά, παρόλο που δεν τους το έκφρασα και το θεώρησα δικαίωμά τους να το κάνουν. Όμως, σκεφτόμουν, από μέσα μου, ότι δεν αφήνεις την "πατρίδα" σου για να πας να πολεμήσεις για μια άλλη "ξένη" πατρίδα. Είναι σαν, ας πούμε, στον 2ο παγκόσμιο πόλεμο, να έφευγαν Έλληνες για να πάνε να γίνουν Γερμανοί, μόνο και μόνο επειδή η Γερμανία ήταν πιο δυνατή χώρα και να πολεμήσουν ενδεχομένως και την πρώην πατρίδα τους.
Η πιο καλή μου ανάμνηση, λοιπόν, είναι ή άλλη όψη αυτού του νομίσματος. Τα άτομα, δηλαδή, που παρέμειναν στη συντεχνία και κυρίως αυτοί που είχαν παρόμοιες προσκλήσεις και προκλήσεις για να μεταπηδήσουν σε μεγαλύτερες συντεχνίες και αρνήθηκαν. Και αρνήθηκαν επανειλημμένα, όλα αυτά τα χρόνια.
Πλέον, έχουμε δεθεί σαν μια γροθιά, με όλα αυτά που περάσαμε και που θα χρειαζόταν ένα ολόκληρο βιβλίο για να τα διηγηθώ. Κάποιοι από μας, έγιναν φίλοι πραγματικοί, με συναντήσεις εκτός παιχνιδιού, με τηλεφωνήματα και με κατά καιρούς συμπόσια.
Αυτή είναι η πιο καλή μου ανάμνηση από το FOE. Η εμπιστοσύνη, η αξιοπιστία, το θάρρος και η φιλία.